آدم وقتی «خیلی» خوشبخت باشد وبلاگ نمی نویسد. وقتی «خیلی» بدبخت باشد هم همینطور. وقتی خیلی خوشبخت باشد خوشبختی اش را ول نمی کند که بیاید سراغ نوشتن. وقتی هم خیلی بدبخت باشد بدبختی جوری دست و پایش را می بندد که بخواهد بیاید هم نمی تواند. وجه مشترک همه وبلاگ نویس ها این است که خوشبختی اشان بین وجود و عدم در نوسان است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر