خبر ازدواج یکی از دوستانِ تاپ تِن ام را از فیس بوک فهمیدم؛ آن هم نه از پستی که خودش گذاشته باشد؛ از پستی که همسرش گذاشته و او را هم تگ کرده بود. همسرش را می شناختم. از سالها قبل. حتی توی فیس بوک هم تا چند سال پیش دوست بودیم. اما ... تنها کسی بود که در طول زندگی فیس بوکی ام «آنفرند» اش کردم. یک چیزی نوشته بود که احساس کردم کسی که اینطور فکر می کند نمی تواند حتی دوست فیس بوکی من باشد چه برسد به دوست واقعی. من خبر ازدواج را ساعت پنج صبح خواندم و بعدش دیگر نتوانستم بخوابم. تا عصر داشتم فکر می کردم که چه عکس العملی باید نشان بدهم به این خبر. عصر توی یک مهمانی برای دوستان جدیدم موضوع را تعریف کردم. یکی اشان گفت شاید جزو تاپ تن ات نبوده. همان موقع به حرفش عکس العمل نشان دادم اما... بعدا دیدم که اینکه کسی جزو ده دوست اولت باشد به سابقه دوستی ربطی ندارد. اینکه من کسی را از پانزده سال پیش بشناسم دلیل نمی شود که جزو ده دوست اولم باشد. تصمیم گرفتم لیست دوستانم را آپدیت کنم. دیدم که حداقل چهار آدم جدید اضافه شده اند که دوستیشان به اندازه همان دوستی های ده بیست ساله با ارزش و تاثیر گذار بوده برایم. توی یک لیست ده تایی نمی شود چهارده نفر را جا داد. حتما باید کسانی حذف شوند؛ شاید کسی که خبر ازدواجش را از فیس بوک فهمیدم در حالیکه اولین کسی بودم که ده سال پیش وقتی عاشق شد از دلتنگی هایش با من حرف زد. بیشتر رابطه ها به زمان و مکان وابسته اند. این چیزی است که پذیرشش خیلی سخت است اما... تنها راه است برای شروع دوستی های جدید و برای اینکه خاطرات خوب دوستی های قدیمی امان از ضربه های انتظارات و دلخوریهای امروز در امان بمانند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر