ما اصفهانیها یک ویژگی بسیار منحصر به فردی داریم و آن این است که کافی است یک چیزی را یک جایی ببینیم. می توانیم کامل و بدون نقص و حتی گاهی بهتر و با کیفیت بالاتر در زندگی خودمان پیاده کنیم؛ بدون اینکه دقت کنیم بستر آن چیزی که دیده ایم کجاست و آیا ما هم این بستر را داریم یا نه. چند روز پیش یک عکس دیدم توی فیس بوک از یک مهمانی. همه خانمها دکلته مشکی پوشیده بودند و همه مردها کت و شلوار رسمی با پیراهن سفید و پاپیون یا کراوات. همه هم یک گیلاس دستشان بود. اولش فکر کردم مهمانی سال نوست در آمریکا. شبیه آنهایی بود که توی سریال ملاقات با مادر نشان داده می شد. اما دیدم نوشته اصفهان، ایران! یک لحظه باورم نشد اما بعد که فکر کردم دیدم واقعا فقط یک اصفهانی می تواند قلب منهتن را بیاورد در خانه اش. یعنی یک همچین آدمهایی هستیم ما.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر