اینقدر توی گوشمان خواندند «معمار ملی؛ سالار ملی» و اینقدر خودمان این جمله را تکرار کردیم که کم کم باورمان شد. حالا هر وقت به یک آدم «باحال» برخورد می کنم، چه در دنیای واقعی و چه در دنیای مجازی، فکر می کنم حتما معمار ملی است. یعنی اصلا نمی توانم تصور کنم که یک آدم باحال باشد اما معمار ملی نباشد. بعد که بیشتر می شناسمش و می فهمم که طرف نه معمار است و نه حتی توی دانشگاه ملی درس خوانده بادم کم می شود. بادکنک ملیم کم کم دارد خالی می شود از باد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر