این صدمین پست این وبلاگ است و نزدیک سه ماه است که من دارم می نویسم. می دانم که خیلی زود است برای قضاوت کردن اما... من مثل همیشه عجولم. هنوز چیز بیشتری از روز اول در باره وبلاگ نویسی نمی دانم. هنوز نمی دانم که چه می شود که یک وقتی یک چیزی می نویسی که فقط نوشته باشی؛ اما نوشته ات آنقدر خوب از آب در می آید که از خواندن دوباره اش سیر نمی شوی و یک وقتی هم برعکس... یک سوژه خیلی خوب داری اما نمی توانی منظورت را خوب و واضح بیان کنی؛ افراد خیلی کمی متوجه عمق چیزی که نوشته ای می شوند؛ آنقدر که خودت هم فکر می کنی شاید بد نوشته ای.
پرشین بلاگ به پست چهل و چندمین رسیده است. شاید وقتی آنجا به پست صدمی برسد یک کمی طبیعی تر و راحت تر باشم در نوشتن.
نمی دانم یک نفر باید چند پست بنویسد که بشود وبلاگ نویس ولی ... می دانم که خودم هنوز با وبلاگ نویس شدن خیلی زیاد فاصله دارم.
پی نوشت: با اینکه وبلاگ پرشین بلاگ را به اصرار نفیسه درست کردم اما خیلی دوستش دارم. قالب صفحه اش همان چیزی است که فضای ذهنی مرا تصویر می کند. اینجا هنوز آن صورتی را که می خواهم ندارد.
پرشین بلاگ به پست چهل و چندمین رسیده است. شاید وقتی آنجا به پست صدمی برسد یک کمی طبیعی تر و راحت تر باشم در نوشتن.
نمی دانم یک نفر باید چند پست بنویسد که بشود وبلاگ نویس ولی ... می دانم که خودم هنوز با وبلاگ نویس شدن خیلی زیاد فاصله دارم.
پی نوشت: با اینکه وبلاگ پرشین بلاگ را به اصرار نفیسه درست کردم اما خیلی دوستش دارم. قالب صفحه اش همان چیزی است که فضای ذهنی مرا تصویر می کند. اینجا هنوز آن صورتی را که می خواهم ندارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر