رها دارد دو ساله می شود و من دو سال است که مادرم و باور کردنش هم برای خودم سخت است و هم برای رها. قبل تر ها همیشه مرا عطیه صدا می زد. تازگی ها یاد گرفته که بگوید مامان. یکی از بازیهایش این است که می گوید عطیه و من می گویم بله؛ بعد می گوید مامان و باز هم من می گویم بله؛ و تعجب می کند از اینکه من هم عطیه ام و هم مامان. هیچ کس بهتر از رها مرا نشناخته است!
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر