دو سه روز پیش یک کار خفن! کردم. یکی از پست های پرشین بلاگم را با لینک خودش گذاشتم در فیس بوک. پست کلاس صدا (هر 4 تایش را کنار هم) که البته به عنوان یک پست وبلاگی خیلی طولانی بود اما می خواستم یک لینک بگذارم و مطمئن باشم کسی که می رود به این لینک لازم نیست جای دیگری دنبال ادامه مطلب بگردد.
همسر گفت که کار زیاد جالبی نیست که برای ملت ایمیل بزنم که ایهاالناس بیایید وبلاگ مرا بخوانید. برای همین این کار را کردم که بعد ها کسی گله نکند که چرا به ما نگفتی که وبلاگ داری. (البته همسر معتقد است که فقط دخترها ممکن است چنین گله ای بکنند و برای پسرها اصلا چنین چیزی مهم نیست!)
نمی دانم کسی فهمید که این وبلاگ من بوده یا نه... اما بیشتر کسانی که توی وبلاگم چرخ زدند و بقیه پست ها را هم یک نگاهی انداختند از فرانسه بودند. شاید به علت یک جور همذات پنداری یا شاید هم برای شناختن بیشتر کسی که پست چهره من است... نمی دانم. کسی کامنتی نگذاشت و عکس العملی نشان نداد. معلوم است که هنوز از هویت نویسنده مطمئن نشده اند! بیشتر کسانی هم که توی فیس بوک لایک زدند دوستان همسر بودند چون او هم لینک مرا به اشتراک گذاشت.
نمی دانم کار درستی کردم یا نه... اما به هر حال کردم! باید یک کم بیشتر صبر کنم تا نتیجه اش معلوم شود و بشود یک ارزیابی درست داشت.
همسر گفت که کار زیاد جالبی نیست که برای ملت ایمیل بزنم که ایهاالناس بیایید وبلاگ مرا بخوانید. برای همین این کار را کردم که بعد ها کسی گله نکند که چرا به ما نگفتی که وبلاگ داری. (البته همسر معتقد است که فقط دخترها ممکن است چنین گله ای بکنند و برای پسرها اصلا چنین چیزی مهم نیست!)
نمی دانم کسی فهمید که این وبلاگ من بوده یا نه... اما بیشتر کسانی که توی وبلاگم چرخ زدند و بقیه پست ها را هم یک نگاهی انداختند از فرانسه بودند. شاید به علت یک جور همذات پنداری یا شاید هم برای شناختن بیشتر کسی که پست چهره من است... نمی دانم. کسی کامنتی نگذاشت و عکس العملی نشان نداد. معلوم است که هنوز از هویت نویسنده مطمئن نشده اند! بیشتر کسانی هم که توی فیس بوک لایک زدند دوستان همسر بودند چون او هم لینک مرا به اشتراک گذاشت.
نمی دانم کار درستی کردم یا نه... اما به هر حال کردم! باید یک کم بیشتر صبر کنم تا نتیجه اش معلوم شود و بشود یک ارزیابی درست داشت.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر